No tomorrow by Angel Towe

I am going to die tomorrow,
But yet I haven't been born.
My mother shows no sorrow,
For I am a product of love torn.

I will never see the light of day,
I will never smell a flower,
I will never walk along a waters bay,
Or feel the drop of an Aprils shower.

It hurts for no one to show me love,
I will never be hugged or kissed,
When I have gone to the heavens above,
I wonder if I will be missed.

Today is my last day to live,
My last thought, my last breath.
Just think of all I could give,
But tomorrow I'll be put to rest.

Plot
Het gedicht gaat over een kind die sterft. Hij/zij gaat morgen dood, maar het is nog niet geboren. Zijn moeder heeft geen spijt. Het zal nooit het daglicht zien, nooit de geur van een bloem ruiken, nooit langs een baai lopen en nooit regendruppels voelen. Hij zal nooit gekust of geknuffeld worden, als hij boven in de hemel zit. Hij vraagt zich af of hij zal worden gemist. Vandaag is de laatste dag dat hij leeft, zijn laatste gedachte, zijn laatste adem.

Scene
Er is geen bepaalde plaats van handeling, dat is ook niet belangrijk in het gedicht.

Theme
Het gedicht gaat over de dood. Niet over de dood van een levend persoon, maar om een nog ongeboren baby. De moeder heeft besloten abortus te plegen, dus de baby zal nooit de leuke dingen in het leven meemaken.

Characters
Er komt een personage voor; een ongeboren baby. Hij vertelt dat hij het erg vindt om nooit geboren te worden, hij zal zoveel leuke dingen missen.

Point of view
Het verhaal is in een ik-vertelsituatie geschreven. Alles wordt verteld door de ogen van de baby. Je zit als het ware in zijn hoofd. Over andere mensen die misschien kunnen meespelen in het verhaal, zoals de moeder, weet je niks.

Personal opinion
Het is nogal een anti-abortus gedicht. Het laat zien dat de baby ook lijdt door de beslissing van de moeder om abortus te plegen. Het gedicht had rechtstreeks uit de kerk kunnen komen, aangezien zij daar ook tegen zijn.
Het is wel een keer wat anders, een verhaal over de dood van een ongeboren baby. Meestal gaat het om een al levend persoon. Zo zie je het leed wat een baby kan hebben.

Return to paradise by Eliza Riley

Lisa gazed out over the Caribbean Sea, feeling the faint breeze against her face - eyes shut, the white sand warm between her bare toes. The place was beautiful beyond belief, but it was still unable to ease the grief she felt as she remembered the last time she had been here. She had married James right here on this spot three years ago to the day. Dressed in a simple white shift dress, miniature white roses attempting to tame her long dark curls, Lisa had been happier than she had ever thought possible. James was even less formal but utterly irresistible in creased summer trousers and a loose white cotton shirt. His dark hair slightly ruffled and his eyes full of adoration as his looked at his bride to be. The justice of the peace had read their vows as they held hands and laughed at the sheer joy of being young, in love and staying in a five star resort on the Caribbean island of the Dominican Republic. They had seen the years blissfully stretching ahead of them, together forever. They planned their children, two she said, he said four so they compromised on three (two girls and a boy of course); where they would live, the travelling they would do together - it was all certain, so they had thought then. But that seemed such a long time ago now. A lot can change in just a few years - a lot of heartache can change a person and drive a wedge through the strongest ties, break even the deepest love. Three years to the day and they had returned, though this time not for the beachside marriages the island was famous for but for one of its equally popular quickie divorces. Lisa let out a sigh that was filled with pain and regret. What could she do but move on, find a new life and new dreams? - the old one was beyond repair. How could this beautiful place, with its lush green coastline, eternity of azure blue sea and endless sands be a place for the agony she felt now? The man stood watching from the edge of the palm trees. He couldn't take his eyes of the dark-haired woman he saw standing at the water's edge, gazing out to sea as though she was waiting for something - or someone. She was beautiful, with her slim figure dressed in a loose flowing cotton dress, her crazy hair and bright blue eyes not far off the colour of the sea itself. It wasn't her looks that attracted him though; he came across many beautiful women in his work as a freelance photographer. It was her loneliness and intensity that lured him. Even at some distance he was aware that she was different from any other woman he could meet.

<> Lisa sensed the man approaching even before she turned around. She had been aware of him standing there staring at her and had felt strangely calm about being observed. She looked at him and felt the instant spark of connection she had only experienced once before. He walked slowly towards her and they held each other's gaze. It felt like meeting a long lost friend - not a stranger on a strange beach. Later, sitting at one of the many bars on the resort, sipping the local cocktails they began to talk. First pleasantries, their hotels, the quality of the food and friendliness of the locals. Their conversation was strangely hesitant considering the naturalness and confidence of their earlier meeting. Onlookers, however, would have detected the subtle flirtation as they mirrored each other's actions and spoke directly into each other's eyes. Only later, after the alcohol had had its loosening effect, did the conversation deepen. They talked of why they were here and finally, against her judgement, Lisa opened up about her heartache of the past year and how events had led her back to the place where she had married the only man she believed she could ever love. She told him of things that had been locked deep inside her, able to tell no one. She told him how she had felt after she had lost her baby. She was six months pregnant and the happiest she had ever been when the pains had started. She was staying with her mother as James was working out of town. He hadn't made it back in time. The doctor had said it was just one of those things, that they could try again. But how could she when she couldn't even look James in the eye. She hated him then, for not being there, for not hurting as much as her but most of all for looking so much like the tiny baby boy that she held for just three hours before the took him away. All through the following months she had withdrawn from her husband, family, friends. Not wanting to recover form the pain she felt - that would have been a betrayal of her son. At the funeral she had refused to stand next to her husband and the next day she had left him.

<> Looking up, Lisa could see her pain reflected in the man's eyes. For the first time in months she didn't feel alone, she felt the unbearable burden begin to lift from her, only a bit but it was a start. She began to believe that maybe she had a future after all and maybe it could be with this man, with his kind hazel eyes, wet with their shared tears. They had come here to dissolve their marriage but maybe there was hope. Lisa stood up and took James by the hand and led him away from the bar towards the beech where they had made their vows to each other three years ago. Tomorrow she would cancel the divorce; tonight they would work on renewing their promises.

Titel
‘Return to paradise’ geeft aan dat Lisa en James toen ze trouwde in een paradijs leefde, doordat ze waren gescheiden was het leven niet meer zo leuk. Nu ze elkaar weer op die mooie stranden terugzien, is het als een terugkeer naar die mooie tijd, de terug naar het paradijs.

Plot
Aan het begin van het verhaal staat Lisa op de stranden van de Dominicaanse Republiek. Ze denkt na over het huwelijk wat ze heeft en het verdriet dat ze heeft over haar huwelijk, omdat dit de plek is waar ze ooit zijn getrouwd. Het valt haar op dat haar man (James) al een tijdje naar haar staat te kijken. Ook al zijn er een hoop andere vrouwen op het strand, James heeft alleen nog maar oog voor Lisa. Ze benaderd hem en ze gaan naar bar om iets te drinken. Aan de bar hebben ze een vertrouwd gesprek en ze komen erachter, waarom ze uit elkaar zijn gegaan: Lisa vertelt namelijk over haar miskraam en hoeveel verdriet ze ervan had gehad dat James niet voor haar klaar stond. Hij was er niet bij, omdat hij toen op zakenreis was. Lisa heeft hem dit nooit meer vergeven en dus gingen James en Lisa uit elkaar. Nu, drie jaar later, zijn ze bij elkaar om te praten over de toekomst. Het voelt voor Lisa alsof ze een vertrouwde vriend tegenkomt. Nu zijn ze terug in het paradijs, waar ooit voor hun de liefde begon, om te praten over de toekomst. Lisa besluit dat ze niet meer wil scheiden en dat ze morgen gaan nadenken over hoe het nu verder moet.

Scene
Het verhaal speelt zich in de Dominicaanse Republiek op de stranden bij de Caribische zee. De omgeving wordt beschreven als witte zandstranden met palmbomen en prachtig weer. Allemaal kenmerken van een paradijs, wat zo ook weer naar de titel van het verhaal verwijst.

Thema
Het thema’s van deze short storie zijn ‘vertrouwen’ en ‘liefde’ was ze gelukkig in haar huwelijk met James. Ze voelde een heleboel liefde voor hem. Toen ze haar baby verloor en daar niet met James over kon praten, raakte ze haar vertrouwen en liefde voor James kwijt. Nu, drie jaar later, heeft ze de liefde weer kunnen terugvinden en voelt door het vele praten, haar band met James weer vertrouwd.

Characters
De personages in dit verhaal zijn duidelijk karakters. Ze worden uitvoerig beschreven. Het uiterlijk van Lisa wordt tot in detail beschreven en door het vertrouwelijke gesprek dat Lisa en James hebben, krijg je veel over hun persoonlijkheid te weten.

Point of view
Je hebt hier te maken met een meervoudige vertelsituatie. In het begin wordt alles verteld vanuit het oogpunt van Lisa. Later wordt er verteld vanaf het oogpunt van James (de beschrijving van de vrouw, met haar mooie figuur etc.) Als ze bij de bar zijn, wordt het verhaal weer door de ogen van Lisa verteld.

Personal opinion
Ik vind ‘Return to paradise’ een mooi verhaal, omdat het heel goed de mooie en slechte kanten van liefde beschrijft. Het geeft aan dat liefde iets kan zijn, waarin je echt in een paradijs leeft, maar dat het aan de andere kant ook zo voorbij kan zijn, omdat het vertrouwen in elkaar met de jaren verloren kan gaan. Aan het einde van het verhaal komt het, zoals in de meeste romantische verhalen, toch alles weer goed en doet het verhaal zijn titel eer aan.

Als je van romantische verhalen houdt, die toch niet te zoetsappig zijn, dan vind ik ‘Return to paradise’ een aanrader.

Reported missing by Barry Cole 1936

Can you give me a precise description?
Said the policeman. Her lips, I told him,
Were soft. Could you give me, he said, pencil
Raised, a metaphor? Soft as an open mouth,
I said. Were there any noticeable
Peculiarities? he asked. Her hair hung
Heavily, I said. Any particular
Colour? he said. I told him I could recall
Little but its distinctive scent. What do
You mean, he asked, by distinctive? It had
The smell of woman's hair, I said. Where
Were you? he asked. Closer than I am to
Anyone at present, I said, level
With her mouth, level with her eyes. Her eyes?
He said, what about her eyes? There were two,
I said, both black. It has been established,
He said, that eyes cannot, outside common
Usage, be black; are you implying that
Violence was used? Only the gentle
Hammer blow of her kisses, the scent
Of her breath, the ... Quite, said the policeman,
Standing, but I regret that we know of
No one answering to that description.

Dit gedicht gaat over de liefde. Het gaat over een persoon die iemand als vermist wilt opgeven en in dit gedicht zijn beschrijving aan de politie gaat geven. Het gaat over een vrouw. Hij beschrijft haar met zachte lippen, zacht als een open mond. Ze heeft zwaar hangend haar wat ruikt naar vrouwenhaar. Ze heeft twee ogen, zwart, waardoor de politieagent vraagt of er geweld is gebruikt. Hierop geeft de persoon het antwoord: Alleen de hamerslag van haar zoenen en de geur van haar adem. De politieagent antwoord hierop dat ze niemand kennen die aan die beschrijven voldoet.

Dat de man verliefd is en niet serieus is, blijkt uit de volgde regels:
Regel 1: ‘Can you give me a precise description? Said the policeman.’ Als antwoord krijgt de politieman: Her lips, I told him,were soft.
Regel 5: ’ Were there any noticeable Peculiarities? he asked. Als antwoord krijgt de man: Her hair hung Heavily, I said.
Regel 7: ‘Any particular Colour? he said. Als antwoord krijgt de man: I told him I could recall
Little but its distinctive scent.
Op deze manier gaat het gedicht maar door. Het lijkt erop de man die de antwoorden moet geven, verliefd is. Het gedicht is dus min of meer een grap.

Dit von ik een grappig gedicht, omdat het niet gebruikelijk is. De titel lijkt de zeggen dat het om een serieus gedicht gaat en om een serieuze vermissing. Gedurende het gedicht kom je erachter dat de man verliefd moet zijn, omdat zijn antwoorden typisch zijn voor iemand die verliefd is. Voor de mensen die liever gedichten lezen met humor en weinig diepgang, is dat zeker een aanrader!

Women are but mens shaddowes by Ben Johnson (1572- 1637)

Follow a shadow, it still flies you,
Seem to fly it, it will pursue :
So court a mistress, she denies you ;
Let her alone, she will court you.
Say are not women truly, then,
Styl'd but the shadows of us men ?
At morn and even shades are longest ;
At noon they are or short, or none :
So men at weakest, they are strongest,
But grant us perfect, they're not known.
Say, are not women truly, then,
Styl'd but the shadows of us men ?

Ben Jonson was een van de Metafysische dichters uit de renaissance.
In plaats van gewone vergelijkingen, comparisons, maakten zij ingewikkelde, wetensschappelijk onderbouwde vergelijkingen, genaamd conceits.
Bij de eerste zin kun je de woorden ‘If you’ voor follow zetten om de zin beter te begrijpen.

Plot: Het gaat over de schaduw die aan je vast zit. Dat het niet uitmaakt waar je bent, je schaduw is er altijd. Alleen als de zon pal op je schijnt, heb je geen schaduw.
In dit gedicht worden vrouwen vergeleken met schaduwen. Als je , als man, achter een vrouw aangaat, dan wil ze niets van je weten. Maar als je niets doet, dan komt ze naar je toe. Verder heeft een man ook een vrouw nodig op het begin van zijn leven (dan schijnt de schaduw), in de bloei van zijn leven niet (de zon schijnt recht op je en je hebt geen schaduw) en aan he einde van zijn leven wel weer (de schaduw komt weer tevoorschijn).

Characters: Er zijn geen personages in het bijzonder. Het gaat hier meer over de man en vrouw in het algemeen.
Point of view: Er is niet echt een duidelijk perspectief. Het is meer een buitenstaander die het vertelt, dus een soort van hij/zij-perspectief.


Als de zon laag staat dan zijn de schaduwen lang. Als de zon hoog aan de hemel staat dan zijn de schaduwen kort.
Hij vergelijkt dit met de levenscyclus van een man: de ochtend is de geboorte van de man. Hij is dan zwak en heeft een vrouw, schaduw, nodig om hem als baby te verzorgen. In de middag is hij volwassen en zelfstandig genoeg om geen vrouw nodig te hebben. In de avond nadert de man zijn dood en heeft hij een vrouw nodig om hem te verzorgen.

Death by scrabble or tile 'M' for murder by Charlie Fish

It's a hot day and I hate my wife. We're playing Scrabble. That's how bad it is. I'm 42 years old, it's a blistering hot Sunday afternoon and all I can think of to do with my life is to play Scrabble. I should be out, doing exercise, spending money, meeting people. I don't think I've spoken to anyone except my wife since Thursday morning. On Thursday morning I spoke to the milkman. My letters are crap. I play, appropriately, BEGIN. With the N on the little pink star. Twenty-two points. I watch my wife's smug expression as she rearranges her letters. Clack, clack, clack. I hate her. If she wasn't around, I'd be doing something interesting right now. I'd be climbing Mount Kilimanjaro. I'd be starring in the latest Hollywood blockbuster. I'd be sailing the Vendee Globe on a 60-foot clipper called the New Horizons - I don't know, but I'd be doing something. She plays JINXED, with the J on a double-letter score. 30 points. She's beating me already. Maybe I should kill her. If only I had a D, then I could play MURDER. That would be a sign. That would be permission. I start chewing on my U. It's a bad habit, I know. All the letters are frayed. I play WARMER for 22 points, mainly so I can keep chewing on my U. As I'm picking new letters from the bag, I find myself thinking - the letters will tell me what to do. If they spell out KILL, or STAB, or her name, or anything, I'll do it right now. I'll finish her off. My rack spells MIHZPA. Plus the U in my mouth. Damn. The heat of the sun is pushing at me through the window. I can hear buzzing insects outside. I hope they're not bees. My cousin Harold swallowed a bee when he was nine, his throat swelled up and he died. I hope that if they are bees, they fly into my wife's throat. She plays SWEATIER, using all her letters. 24 points plus a 50 point bonus. If it wasn't too hot to move I would strangle her right now. I am getting sweatier. It needs to rain, to clear the air. As soon as that thought crosses my mind, I find a good word. HUMID on a double-word score, using the D of JINXED. The U makes a little splash of saliva when I put it down. Another 22 points. I hope she has lousy letters.

<>
She tells me she has lousy letters. For some reason, I hate her more. She plays FAN, with the F on a double-letter, and gets up to fill the kettle and turn on the air conditioning. It's the hottest day for ten years and my wife is turning on the kettle. This is why I hate my wife. I play ZAPS, with the Z doubled, and she gets a static shock off the air conditioning unit. I find this remarkably satisfying. She sits back down with a heavy sigh and starts fiddling with her letters again. Clack clack. Clack clack. I feel a terrible rage build up inside me. Some inner poison slowly spreading through my limbs, and when it gets to my fingertips I am going to jump out of my chair, spilling the Scrabble tiles over the floor, and I am going to start hitting her again and again and again. The rage gets to my fingertips and passes. My heart is beating. I'm sweating. I think my face actually twitches. Then I sigh, deeply, and sit back into my chair. The kettle starts whistling. As the whistle builds it makes me feel hotter. She plays READY on a double-word for 18 points, then goes to pour herself a cup of tea. No I do not want one. I steal a blank tile from the letter bag when she's not looking, and throw back a V from my rack. She gives me a suspicious look. She sits back down with her cup of tea, making a cup-ring on the table, as I play an 8-letter word: CHEATING, using the A of READY. 64 points, including the 50-point bonus, which means I'm beating her now. She asks me if I cheated. I really, really hate her. She plays IGNORE on the triple-word for 21 points. The score is 153 to her, 155 to me. The steam rising from her cup of tea makes me feel hotter. I try to make murderous words with the letters on my rack, but the best I can do is SLEEP. My wife sleeps all the time. She slept through an argument our next-door neighbours had that resulted in a broken door, a smashed TV and a Teletubby Lala doll with all the stuffing coming out. And then she bitched at me for being moody the next day from lack of sleep.

<>
If only there was some way for me to get rid of her. I spot a chance to use all my letters. EXPLODES, using the X of JINXED. 72 points. That'll show her. As I put the last letter down, there is a deafening bang and the air conditioning unit fails. My heart is racing, but not from the shock of the bang. I don't believe it - but it can't be a coincidence. The letters made it happen. I played the word EXPLODES, and it happened - the air conditioning unit exploded. And before, I played the word CHEATING when I cheated. And ZAP when my wife got the electric shock. The words are coming true. The letters are choosing their future. The whole game is - JINXED. My wife plays SIGN, with the N on a triple-letter, for 10 points. I have to test this. I have to play something and see if it happens. Something unlikely, to prove that the letters are making it happen. My rack is ABQYFWE. That doesn't leave me with a lot of options. I start frantically chewing on the B. I play FLY, using the L of EXPLODES. I sit back in my chair and close my eyes, waiting for the sensation of rising up from my chair. Waiting to fly. Stupid. I open my eyes, and there's a fly. An insect, buzzing around above the Scrabble board, surfing the thermals from the tepid cup of tea. That proves nothing. The fly could have been there anyway. I need to play something unambiguous. Something that cannot be misinterpreted. Something absolute and final. Something terminal. Something murderous. My wife plays CAUTION, using a blank tile for the N. 18 points. My rack is AQWEUK, plus the B in my mouth. I am awed by the power of the letters, and frustrated that I cannot wield it. Maybe I should cheat again, and pick out the letters I need to spell SLASH or SLAY. Then it hits me. The perfect word. A powerful, dangerous, terrible word. I play QUAKE for 19 points. I wonder if the strength of the quake will be proportionate to how many points it scored. I can feel the trembling energy of potential in my veins. I am commanding fate. I am manipulating destiny. My wife plays DEATH for 34 points, just as the room starts to shake. I gasp with surprise and vindication - and the B that I was chewing on gets lodged in my throat. I try to cough. My face goes red, then blue. My throat swells. I draw blood clawing at my neck. The earthquake builds to a climax. I fall to the floor. My wife just sits there, watching.

De bijtitel ' tile M for murder' is een woordspeling om de titel van een ander boek 'dail M for murder'. Tile is het Engelse woord voor letterblokje en de letterblokjes staan natuurlijk centraal in het spel scrabble. Er wordt met de titel verwezen naar de gebeurtenissen in de tekst. De woorden die gelegd worden hebben invloed op de realiteit. De woorden die gespeeld worden, worden waarheid. De man speelde bijvoorbeeld het woord 'explode' en toen explodeerde de airconditioning. De titel zegt dus als je het woord 'murder' speelt in het spel, dat er ook daadwerklijk iemand dood zal gaan. (Verder op in het verhaal zien we dat er ook daadwerklijk iemand overlijdt nadat het woord 'death' is gelegd).

Een man speelt met zijn vrouw scrabble. Hij verwijt haar dat zij de reden is van zijn saaie en vervelende leven, hij haat haar. Hij wil graag het woord 'murder' leggen, als een soort hint voor zijn vrouw. Hij wenst dat een bij in zijn vrouws mond vliegt en dat ze als gevolg daarvan overlijdt. Als het niet te heet was, zou hij haar ter plekke omleggen, dacht hij.
Hij speelde het woord 'warmer' en niet veel later wordt het erg warm in de kamer. Zij speelt het woord 'sweatier' en hij voelt vlak daarna de zweetdruppels op zijn hoofd staan. Hij speelt 'humid' en de vochtige druppels van zijn speeksel vallen op het scrabble bord. Zo komt elke keer het gelegde woord terug in de realiteit. Als hij 'zap' speelt (neerknallen, vernietigen), krijgt zijn vrouw een schok van de air conditioning. Hij begint zich steeds meer aan zijn vrouw te ergeren, de woede in hem wordt steeds groter. Hij legt het woord 'explodes' en de air conditioning explodeerd. 'The words are coming true' realiseerd de man zich. 'The whole game is 'jinxed' (behekst)." Hij wil kijken of het echt werkt door een woord te leggen dat niet verkeerd geinterpreteerd kan worden, een woord rondom de dood. Hij wil worden als 'slay' of 'slash' leggen, hij wil eindelijk van zijn vrouw af. Hij wil een krachtig, gevaarlijk en verschrikkelijk woord leggen. "I am manipulating destiny", de man denk dat hij de baas is over het noodlot. En hij legt het woord 'quake' (beving). De ruimte begint inderdaad te bewegen. Plotseling speelt zijn vrouw 'death' en hij snakt naar adem. Hij is verrast en zoekt naar een verklaring. Het letterblokje 'B' (verwijst naar de 'bee' (bij) waarvan hij wilde dat deze de dood van zijn vrouw zou veroorzaken) waar hij op kauwde schoot in zijn keel en hij stikte in zijn bloed. 'The eartquake builds to a climax..."

Gelegde woorden van de ik persoon: begin, warmer, zaps (vernietigen, neerknallen), humid(vochtig), cheating, sleep, explodes, fly, quake
Gelegde woorden die de ik persoon graag wilde leggen: murder, kill, stab (doodsteken), slash (afsnijden), slay (ombrengen), naam van de vrouw
Gelegde woorden van de vrouw: jinxed (behekst), sweatier, fan (ventileren), ready, ignore, sign, caution (waarschuwing, voorzichtig doen), death

De ironie van het verhaal is dat de man graag zijn vrouw wil vermoorden door de juiste woorden te spelen tijdens een potje scrabble en dat hij zelf uiteindelijk de gene is die overlijdt.

To his coy mistress by Andrew Marvell (1621- 1678)

To His Coy Mistress
Had we but world enough, and time,
This coyness, Lady, were no crime
We would sit down and think which way
To walk and pass our long love's day.
Thou by the Indian Ganges' side
Shouldst rubies find: I by the tide
Of Humber would complain. I would
Love you ten years before the Flood,
And you should, if you please, refuse
Till the conversion of the Jews.
My vegetable love should grow
Vaster than empires, and more slow;
An hundred years should go to praise
Thine eyes and on thy forehead gaze;
Two hundred to adore each breast,
But thirty thousand to the rest;
An age at least to every part,
And the last age should show your heart.
For, Lady, you deserve this state,
Nor would I love at lower rate.

But at my back I always hear
Time's wingèd chariot hurrying near;
And yonder all before us lie
Deserts of vast eternity.
Thy beauty shall no more be found,
Nor, in thy marble vault, shall sound
My echoing song: then worms shall try
That long preserved virginity,
And your quaint honour turn to dust,
And into ashes all my lust:
The grave's a fine and private place,
But none, I think, do there embrace.

Now therefore, while the youthful hue
Sits on thy skin like morning dew,
And while thy willing soul transpires
At every pore with instant fires,
Now let us sport us while we may,
And now, like amorous birds of prey,
Rather at once our time devour
Than languish in his slow-chapt power.
Let us roll all our strength and all
Our sweetness up into one ball,
And tear our pleasures with rough strife
Thorough the iron gates of life:
Thus, though we cannot make our sun
Stand still, yet we will make him run.


Dit liefdesgedicht, eigenlijk een verleidingsgedicht, behoort nog altijd tot de zeer populaire gedichten uit de Engelse literatuurgeschiedenis. De dichter probeert zijn verlegen, bedeesde ('coy') geliefde ertoe te bewegen op korte termijn met hem het bed te delen. Hij doet dit via een korte en zeer logisch klinkende argumentatie, met gebruikmaking van humor en ironie. Marvell wordt gerekend tot de 'groep' van Metaphysical poets, en hij past inderdaad de door hen gebezigde conceits toe in het gedicht.

Het gedicht is ingedeeld in drie delen, waarin de dichter op bondige wijze zijn redenering opbouwt: "Stel dat...", "Maar zo is het niet...", "En dus...".

Het gedicht opent met de beroemd geworden woorden "Had we but world enough and time", waarin wordt gesteld dat als men over het eeuwige leven zou beschikken, men ook alle tijd had om de liefde te doen opbloeien en geen haast hoefde te hebben om het ultieme doel te bereiken.

Het tweede deel toont echter de rauwe werkelijkheid: het leven is kort en als je er nu niet van geniet is het te laat. In het graf heb je niets meer aan je maagdelijkheid (The grave's a fine and private place, But none, I think, do there embrace.)

In het derde deel beoogt de dichter zijn doel zo snel mogelijk te bereiken: nu zijn we nog jong en moeten we van het leven genieten zo lang het nog kan.

Amoretti: Sonnet 75 by Edmund Spenser (1552- 1599)

One day I wrote her name upon the strand,
But came the waves and washed it away:
Again I write it with a second hand,
But came the tide, and made my pains his prey.
Vain man, said she, that doest in vain assay,
A mortal thing so to immortalize,
For I myself shall like to this decay,
And eek my name be wiped out likewise.
Not so, (quod I) let baser things devise
To die in dust, but you shall live by fame:
My verse, your virtues rare shall eternize,
And in the heavens write your glorious name.
Where whenas death shall all the world subdue,
Our love shall live, and later life renew.

1594

In dit gedicht schrijft een man de naam van zijn geliefde in het zand. Deze blijft echter niet staan, want het wordt vloed en de naam wordt weggespoeld. Opnieuw schrijft hij de naam in het zand en deze wordt nogmaals weggespoeld. Na deze keer wordt de man aangesproken door een vrouwenstem, wie deze toebehoort is onduidelijk. De vrouw is van mening dat iets als liefde niet onsterfelijk te maken is, de man spreekt dit tegen. Hij is van mening dat de liefde onsterfelijk is.

Scene: aan zee, op het strand.

Theme: liefde (en of dit al dan niet onsterfelijk is).

Characters: Een personage is de verliefde romantische man die de naam in het zand schrijft. Als tweede de stem die hem toespreekt, wie deze stem toebehoort is onduidelijk.

Point of view:Het is een dialoog, waarin de man en de vrouwelijke stem afwisselend spreken. Tussendoor worden de gebeurtenissen eromheen omschreven.